Bozkır Çiçekleri

Isinde, bodrumdaki odasinda, üzerinde yükselen bütün katlarin agirligini duyuyor, bogulacagini saniyordu. Üst katlarda odasi olmayacakti hiçbir zaman. Hayri Bey emekliye ayrildiktan sonra onun yerine geçebilirdi, o kadar. Belki de ömrü boyunca bodrum katindan çikamayacakti. (...) Küçük insan olarak yakaladigi ve seve seve yetinebilecegi küçük yasama sevinçlerini, Hayri Bey gibiler kirletecek; üst derecedekiler de, aslinda gereksindikleri, benimsemeye, hiç degilse varligini duymaya can attiklari olagan duyarliliklari –ayricaliklarini küçümsemeyle pekistirebildikleri için– horlayacaklardi. Kimseler sevinmesine izin vermeyecekti. Bozkir Çiçekleri’nde, yalnizligi seçmedigi halde umarsizca yalniz kalan kahramanlariyla 70’li yillarin Ankarasi’ni adimliyor Selçuk Baran: Yollari bozkirin ortasinda kesisen Seyfi’nin, Nurten’in ve Müfit’in gözünden, yer yer umutlu, yer yer coskulu ama çokça hüzünlü bir resim çiziyor.