Cam Kırıkları

“...Kiminiz damlara çikiyor, kiminiz, ikiser kisi, evlere daliyorsunuz. Yanik odun, yanik tezek kokan basik damli, kerpiç duvarli ev içleri sicacik. Yerde alli yesilli kilimler. Ocakta yanan üç kalin odun. Atesin üzerinde kararmis büyük bir tencere. Köselerde dürülmüs dösekler, kenarlarda kilim kapli minderler. Duvar oyuklarinda yuvarlak aynali gaz lambalari. Duvarin ortasinda bir kirik ayna. Yaninda birkaç fotograf. Aradiginiz ne? Arayip da bulamadiginiz? Niye bu baskin? Ortaligi dagitip, dösekleri yastiklari didikleyip, öteberiyi tekmeleyip egilerek disari çikiyorsunuz küçük basik kapidan. Kadinlar yüzlerini kapatmislar. Yasli erkekler tedirgin; hepsi baslarini egmisler. Basin egik geçiyorsun önlerinden. Kimseyle göz göze gelmek istemiyorsun’
Elbette kendi yasantilarimdan yola çikarak yazdim bu öyküleri. Ama hiçbiri bire bir ’yasanmis olan’ degildir; belki yasanacak olandir; yasatacak olandir. Yazarken degil ama, yazip bitirdikten sonra, her öykünün, kendi gelisimini, olusumunu gerçeklestirmeye çalistigini gördüm. Öyküyle benim aramda sik sik sürtüsmeler, didismeler oldu. Ama sonunda, öyküyü yazmaya beni iten ’yasanmis olan’dan bambaska, yepyeni bir gerçeklik çikti ortaya. Öykünün büyüsüydü bu. Bu doyumu, bu keyfi, bu büyük aciyi dile getirmek çok zor.