Mutlu Prens ve Diğer Öyküler

Kentin yüksekçe bir yerinde uzun bir kaidenin üstünde Mutlu Prens’in heykeli duruyordu. Tüm vücudu incecik altin yapraklarla kaplanmisti. Gözlerinin yerinde bir çift gök yakut ile kilicinin kabzasinda kocaman bir kirmizi yakut parliyordu. Herkes heykele hayrandi. Sanat zevkiyle ünlenmek isteyen kentin belediye üyelerinden biri “Bir rüzgar gülü kadar güzel,“ dedi, sonra insanlarin kendisini zevksiz sanmalarindan korkup, -ki aslinda pek zevksiz sayilmazdi- “Tabii pek ise yaradigi yok,“ diye ekleyiverdi. (Kitabin içinden)