Sonsuza Kadar

Kirilganligimiz güce, kader bilgelige, trajediler aska, zifiri karanlik içsel aydinliga dönüsebilir.“Öyle bir an oldu ki, ikimizin minik taslari düzgün biçimde yan yana düstüler. Ben bir adim atiyordum, sen de ayni uzunlukta bir adim atiyordun. Ben seni bekliyordum, sen bana yetisiyordun, ben sana ulasiyordum, sen beni bekliyordun. Sonsuza kadar böyle gidecegimizi saniyorduk. Oysa ben simdi ormanda yürüyorum ve ayak izlerimden baska iz yok. Kimse yürümüyor yanimda, kimse izlemiyor beni, ya da önümden gitmiyor...”Matteo ve Nora... biri atestir digeri su, biri akildir digeri yürek, biri sürekli harekettir digeriyse durgunluk ve huzur; biri düsüncedir digeri sezgi, biri zamandir digeriyse sonsuzluk... Ancak bir gün bu mükemmel uyum dünyanin trajik yasalari karsisinda dagilir gider... Matteo bir anda içinde dipsiz bir boslukla tek basina kalir. Ama yollar onu asla birakmaz ve hiçbir sekilde tahmin edemeyecegi bir gelecege tasir. Zamanla doga yasalarinin gizemini kesfeden Matteo, insanlarin kendilerini bulmak, hayati tanimak için ziyaret ettigi bir tür kesis olup çikar. Hayatin ve askin gizeminin, Nora’nin ardinda biraktigi bu büyük soru isaretinde yattigini, Matteo bir gün anlayacaktir... Sonsuza Kadar kimi zaman yok eden, kimi zaman da arindiran içimizdeki atesi anlatiyor...