Yalan Yıllar

“Ilkokul üçüncü sinif ögrencisi, sinifin en kisa boylu erkegi, fizik kurallarini biliyordu ha! Isin kötüsü, ikinci siniftayken eski dili bildigime, üçüncü siniftayken fizik kurallarini kavradigima ben de inanmaya baslamistim. Tabii ki ne eski dille alakam vardi ne fizik kurallarindan haberdardim. Yalnizca baskalarindan aldigim iki cümleyi satmistim. Ama dogru zamanda, dogru yerde, usturuplu biçimde satmistim. Ben bilemezdim, büyükler de farkinda degildi; hayatta ne is yapacagim o zamandan belliydi. Gazeteci-yazar olacaktim. Gazeteci-yazar oldum gerçekten de. Bana gazeteci-yazar dendi, daha dogrusu. Ama tire isaretinin iki yaninda da kayda deger bir basari saglayamadim.” Gazetelerde, dergilerde, televizyon kanallarinda, entelektüel âlemlerde ve romancilik hayallerinin pesinde geçmis otuz küsur yil. Uzun bir basarisizlik hikâyesi... Magazincilikten haber kanallarina, erotik yayinlarindan kültür sanat programlarina, küçük sarkicilardan büyük patronlara, dügün salonlarindan Lübnan daglarina, uçan tekmelerden baskanin suratinda patlayan yumruga, Bukowski kitaplarindan çakma tasavvuf eserlerine, 12 Eylül döneminden AKP’li yillara... Can Kozanoglu, çocukluk yillarini ve aile çevresini anlattigi Acemi Egitimi’nden sonra, simdi de yetiskinlik dönemini, “meslek hayati” ni anlatiyor. Nasil görmek isterseniz öyle: hakikate sadik kalinarak yazilmis anilar ya da Yalan Yillar...